بیانیه فدراسیون جهانی ناشنوایان در مورد وحدت زبان اشاره

سیاست گذاری فدراسیون جهانی ناشنوایان
بیانیه فدراسیون جهانی ناشنوایان در مورد وحدت زبان اشاره

ژانویه 2007

ترجمه : مروارید صادقیان

راجع به سه مورد: 1) جایگزینی زبان اشاره ی قدیمی با یک زبان اشاره ی "بهتر"، 2) متحد کردن دو یا چند زبان اشاره با یکدیگر، و 3) حذف اشارات بیگانه از یک زبان اشاره، سوالهای زیادی پرسیده شده و مسایل زیادی ایجاد شده است. به همین دلیل، هییت مدیره ی فدراسیون جهانی ناشنوایان این مورد را به کمک تیم متخصصین* حقوق بشر و زبان اشاره ی خود در صدد است تا بیانیه ای عمومی منتشر نماید.

مانند زبان های گفتاری، زبان اشاره نیز همواره در حال پذیرش اشارات جدید از زبان های اشاره ی بیگانه است. این اتفاق زمانی رخ می دهد که ناشنوایان از ملل مختلف در جلسات یا همایش ها سعی در برقراری ارتباط با یکدیگر می نمایند یا در شبکه های بیگانه ی تلویزیونی زبان اشاره ی کشور دیگری را مشاهده می کنند. تاریخ نشان می دهد که هرگونه تلاش برای اجبار ناشنوایان به قبول کلمات بیگانه، مشخصاً تغییر شکل یافته و یا بی ثمر بوده است.

از دید تاریخی، هیچ یک از زبانها بدون تغییر باقی نخواهند ماند. خواه این زبان اشاره باشد، خواه زبان گفتار. در حقیقت اشاره های جدید با آمدن نسلی جدید، پدید می آیند. مانند علامت های اشاره ی قدیمی، اشاره های جدید ممکن است پذیرفته شوند، تغییر شکل دهند یا به طور کلی از بین بروند. حتی زبانِ به اصطلاح کلاسیک و قدیمی هم ناگزیر به خلق کلمات جدید در مقابله با تغییرات جدید فن آوری یا دستاورد های علمی شده است.

زبان اشاره حتی در کشور هایی با زبان گفتار قابل درک برای یکدیگر، نیز متفاوت است. برای مثال، زبانهای اشاره که معمولا توسط مبلغین مذهبی خارجی و یا معلم های زبان اشاره وارد یک فرهنگ شده اند، با یکدیگر متفاوتند؛ درحالی که زبان انگلیسی در اروپا، آسیا، اقیانوسیه، امریکای شمالی، مرکزی، و جنوبی رواج دارد. زبان اشاره ی الفبای کانادایی- امریکایی با زبان اشاره ی الفبای بریتانیایی متفاوت است و این قضیه در مورد زبانهای اشاره ی الفبایی نیوزیلند، استرالیا، افریقای جنوبی، و چند کشور دیگر نیز صادق است.

مقایسه هایی که در هردو زبان اشاره و گفتاری انجام شده است، مستمراً نشانگر وابستگی تغییراتشان به فرهنگ بوده است. در اصل بهبود هر فرهنگی، تأثیری متقابل بر بهبود زبانی گفتاری و اشاره دارد. هیچ زبانی بدون فرهنگ به وجود نمی آید و هیچ فرهنگی بدون زبان شکل نمی گیرد. به طور خلاصه، زبان و فرهنگ، رابطه ی تنگاتنگی با یکدیگر دارند. کشور های مختلف با زبانهای مشترک، می توانند فرهنگ های متفاوتی داشته باشند؛ به عنوان مثال، کشور های توسعه یافته و کشور های در حال توسعه. در هر دو زبان گفتار و اشاره، لغات هر زبانی، تحت تأثیر تغییرات اجتماعی، صنعتی، فن آوری، وتغییرات دیگر قرار می گیرد که از آنها تحت عنوان تغییرات فرهنگی یاد می شود. نمی توان زبان اشاره ی کشور های متفاوت با زبان گفتاری مشترک را به اجبار یکسان سازی کرد. مانند زبان های گفتاری، لغات بسیاری از زبان های بیگانه وارد زبان اشاره شده اند و این موارد در کشور های صنعتی بیشتر به چشم می خورد. بنابر این دلایل هر گونه تلاشی جهت وحدت زبان های اشاره ی سراسر دنیا، بی ثمر و بی فایده است.

همانگونه که تاریخ نشان می دهد، زبان های زیادی نتوانسته اند از ورود لغات بیگانه به زبانشان جلوگیری کنند و یا آن لغات را با لغاتی از فرهنگ خود، جایگزین کنند. چنین تغییراتی در زبان اشاره نیز روی داده است.

با توجوه به موارد فوق، هییت مدیره ی فدراسیون جهانی ناشنوایان در صدد است تا تا با جدیت اعلام نماید که هر گونه پاکسازی و یا متحد نمودن زبان های اشاره توسط دولت، کارشناسان امور ناشنوایان، و یا بنیاد های مخصوص ناشنوایان، به عنوان سرپیچی از قوانین قطعنامه ی افراد معلولٍ سازمان ملل و یونسکو به شمار می رود. ناشنوایان در هر کشوری حق دارند تا در صورت لزوم، زبان بومی، محلی و یا کشوری خود را با توجه به تغییرات فرهنگی، تغییر دهند. تغییرات زبان اشاره باید به عهده ی گروهی گذاشته شود که به طور روزمره از آن استفاده می کنند.

*گروه متخصصین و کارشناسان:
-یوتاکا اُسوگی
-کیم رابینسون
-تاو اسکوتناب- کانگاس
-یِرکِر اندرسون

فدراسیون جهانی ناشنوایان
ژانویه 2007
نروژ

 

آدرس لینک دریافت فایل بیانیه فدراسیون جهانی ناشنوایان در مورد وحدت زبان اشاره
http://www.wfdeaf.org/wp-content/uploads/2011/04/Statement-on-the-unification-of-sign-languages-_January-2007_1.pdf